سخنانی از حضرت رسول(ص)
به گزارش وبلاگ سالک ایرانی اسلامی:
صدقه بدون پول
پیامبر (ص) فرمودند: بر هر مسلمانی در هر روز صدقه لازم است .
برخی از اصحاب سوال کردند: یا رسول الله! چه کسی طاقت و توان این کار را دارد .
حضرت برای رفع ابهام فرمودند: بر طرف کردن موانع راه مردم، صدقه است .
راهنمایی جاهل، عیادت بیمار، امر به معروف ونهی از منکر و جواب سوال، صدقه
است و بااین حساب همگان می توانند صدقه بدهند .
اکبری، محمود، برگ های زرین، ص 122
فرمان پیامبر(ص) برای دریافت زکات
پس
از آن که آیه زکات و لزوم اخذ آن از مسلمانان، بر پیامبر(ص) نازل گردید ]
اِنَّمَا الصَّدقاتُ لِلفُقَراءِ وَ المَساکین وَ العامِلینَ عَلَیها … (1)
پیامبر(ص) دستور داد که از دارایی های مسلمانان، مالیاتی به عنوان "زکات" و
"صدقه" دریافت کرده و در امر حکومت اسلامی و هزینه کردن در مواردی چون
تامین معیشت مستمندان، آزادی بردگان، تامین رهگذران وامانده، کمک به
بدهکاران ورشکسته و تالیف قلوب دشمنان و امثال آن ها مصرف نمایند. بدین
منظور در نخستین روز ماه محرم سال نهم هجری، عاملان و کارگزارانی برای این
امر برگزید و آنان را با توصیه های خاصی به سوی مناطق مختلف حکومت اسلامی
گسیل داشت.
برخی از مسلمانان، به محض دریافت پیام رسول خدا(ص)، زکات
دارایی های خویش را به ماموران حکومتی پرداختند، ولی برخی دیگر به خاطر حرص
و طمع ورزی به مال دنیا و یا عدم درک کامل اسلام و نداشتن ایمان باطنی، از
پرداخت زکات امتناع کرده و حتی برخی از طوایف، مانند طایفه بنی تمیم،
آماده درگیری و نبرد با ماموران حکومت اسلامی شدند. (2)
به هر روی،
رسول خدا(ص) با تلاش فراوان و پی گیری های مستمر، موفق گردید فرهنگ زکات و
صدقه را در اسلام و در میان مسلمانان رایج گردانیده و همگان را از نعمت آن
برخوردار گرداند.
(1). سوره توبه (9)، آیه 60
(2). المغازی (واقدی)، ج2، ص 973 و ص 1084؛ منتهی الآمال (شیخ عباس قمی)، ج1، ص 89
فرزند شهید
ابن
هشام مى نویسد: اسماء دختر عمیس ، همسر عبدالله بن جعفر گفته است : روزى
که جعفر در جنگ موته به شهادت رسید، پیامبر صلى الله علیه و آله به خانه ما
آمد. من تازه از کار خانه ، شست و شو و نظافت بچه ها فارغ شده بودم ، به
من فرمود: فرزندان جعفر را پیش من آور. آنان را پیش آن حضرت بردم ، بچه ها
را در آغوش گرفت و شروع به نوازش آنان کرد، در حالى که اشک از دیدگان آن
بزرگوار سرازیر بود.
من پرسیدم : اى رسول خدا، پدر و مادرم فدایت باد.
چرا گریه مى کنى ؟ مگر درباره جعفر و همراهانش به شما خبرى رسیده است ؟
فرمود: آرى ، آنها امروز به شهادت رسیدند.
فضیلت سجده
مردى به رسول خدا صلى الله علیه و آله عرض کرد، دعا کنید که خدا مرا به بهشت برد. فرمودند: من دعا مى کنم ، اما تو مرا با این امر کمک کن که دعاى من مستجاب شود، و آن زیاد سجده کردن و سجده هاى طولانى کردن است.
قرآن و تهیدستان باتقوا
هنگامى
که پیامبر صلّى اللَّه علیه و آله به مدینه هجرت کرد، جمعى از مسلمانان
نیز به مدینه هجرت کردند، این مسلمانان در مدینه، نه خانه داشتند و نه مال و
ثروتى که بتوانند با آن، زندگى خود را تأمین کنند، پیامبر صلّى اللَّه
علیه و آله آنها را در کنار مسجد، پناه دیوار مسجد جا داده بود، و به آنها
-اصحاب صفّه- مىگفتند، زیرا آنها در صُفهها یعنى در زیر سایبانهاى ساده
کنار مسجد زندگى مىکردند، پیامبر صلّى اللَّه علیه و آله با آنها گرم
مىگرفت و مانند رفیق صمیمى با آنها رفتار مىکرد و گاهى براى آنها غذا
مىبرد، و کنار آنها مىنشست و هم صحبت مىشد، و گاهى آنها نزد پیامبر صلّى
اللَّه علیه و آله مىآمدند، پیامبر صلّى اللَّه علیه و آله مقدم آنها را
گرامى میداشت و مونس و همدم آنها گردید.
در این میان، گاهى بعضى از
ثروتمندان مسلمان مدینه، نزد رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله مىآمدند،
وقتى که آن حضرت را همدم آن مسلمانان فقیر مىدیدند، این کار را ناپسند
مىدانستند، و دوست داشتند که پیامبر صلّى اللَّه علیه و آله شأن و مقام
خود را حفظ کند و با آنها همدم نشود.
روزى یکى از اصحاب صُفّه، نزد
رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله بود، و به قدرى به آن حضرت نزدیک شده بود
که (مانند فرزندى کنار پدرش) به پیامبر صلّى اللَّه علیه و آله چسبیده بود و
با آن حضرت سخن مىگفت، در این وقت یک نفر از مسلمانان مدینه آمد، ولى
نزدیک نیامد بلکه در فاصله دور نشست، پیامبر صلّى اللَّه علیه و آله به او
فرمود: -پیش بیا-. او پیش نیامد.
پیامبر صلّى اللَّه علیه و آله به او فرمود: -گویا مىترسى از فقر این شخص چیزى به تو بچسبد که جلو نمىآیى؟-
او عرض کرد: -این افراد (تهیدست و هیچ ندار) را از حضور خود دور کن- از
آنجا که اعتراض کنندگان، شخصیّت را در مال و ثروت و مقام، مىدانستند، و
عظمت روحى آن مردان مهاجر را نمىدیدند که همه زندگى خود را به خاطر پیروزى
اسلام، فدا نمودهاند، و از آنجا که آنها فکر طبقاتى در سر مىپروراندند، و
همنشینى با فقرا را عار مىدانستند، آیه 52 و 53 سوره انعام در ردّ
پیشنهاد آنها نازل گردید.
در آیه 52 مىخوانیم: وَ لا تَطْرُدِ
الَّذینَ یَدْعُونَ رَبَّهُمْ بِالْغَداةِ وَ الْعَشِیِّ یُریدُونَ
وَجْهَهُ ما عَلَیْکَ مِنْ حِسابِهِمْ مِنْ شَیْءٍ وَ ما مِنْ حِسابِکَ
عَلَیْهِمْ مِنْ شَیْءٍ فَتَطْرُدَهُمْ فَتَکُونَ مِنَ الظّالِمینَ
(6أنعام/52) و کسانى را که پروردگارشان را بامدادان و شامگاهان [به نیایش]
مىخوانند [و] خشنودى او را مىجویند [از خود] مران، چیزى از حساب آنان بر
تو و چیزى از حساب تو بر آنان نیست که برانیشان و از ستمکاران شوى.
آنان را که صبح و شام خدا را مىخوانند و جز ذات پاک او نظر دیگرى ندارند
(یعنى اصحاب صُفه را) از خود دور مکن، نه حساب آنها بر تو است و نه حساب تو
بر آنها (پس دلیلى ندارد که آنها را از خود دور کنى.) اگر آنها را از خود
برانى از ستمگران خواهى بود.
به این ترتیب، اسلام بر فکر امتیاز
طبقاتى، خطّ بطلان کشید، و پیامبر صلّى اللَّه علیه و آله عملاً با افرادى
که روح و فکر اسلامى داشتند گرچه تهیدست و نادار بودند همدم و رفیق
مىگردید و زبان حال و قالش این بود که:
ما درون را بنگریم و حال را
نى برون را بنگریم و قال را
قرآن ایثار آنها را مىستاید
ابن
عباس گوید: در روز پیروزى بر یهود بنى نضیر که پس از جنگ احد در سال سوم
هجرت واقع شد و اموال بسیارى را از بنى نضیر بدست مسلمین افتاد و یهود چون
بدون جنگ تسلیم شدند، اموالشان به عنوان فیى ء که بخشى از انفال است در
اختیار پیامبر صلّى اللَّه علیه و آله قرار گرفت.
پیامبر صلّى اللَّه
علیه و آله به انصار (مسلمانانى که اهل مدینه بودند) فرمود: اگر مایل هستید
اموال و خانههایتان از آن شما باشد، ولى از این غنایم فىء چیزى به شما
داده نشود. انصار که آمادگى تا حدّ ایثار در راه اسلام و مسلمین را داشتند،
گفتند: هم اموال و خانههایمان را بین مهاجران تقسیم کنید، و هم چشمداشتى
به غنائم نداریم« و به این ترتیب: مهاجران را بر خود مقدم داشتند. در این
وقت آیه 9 سوره حشر در فضیلت کار انصار نازل شد که بخشى از آیه این است: وَ
الَّذینَ تَبَوَّؤُا الدّارَ وَ اْلإیمانَ مِنْ قَبْلِهِمْ یُحِبُّونَ
مَنْ هاجَرَ إلَیْهِمْ وَ لا یَجِدُونَ فىصُدُورِهِمْ حاجَةً مِمّا
أُوتُوا وَ یُؤْثِرُونَ عَلى أنْفُسِهِمْ وَ لَوْ کانَ بِهِمْ خَصاصَةٌ وَ
مَنْ یُوقَ شُحَّ نَفْسِهِ فَأُولئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ (59حشر/9) و
[براى] کسانى که پیش از آنان در سراى اسلام [مدینه] جاى گرفتند و ایمان را
پذیرفتند، کسانى را که به سوى آنان هجرت کردهاند، دوست مىدارند و نسبت به
آنچه به ایشان داده شده است، در دل خود احساس نیاز نمىکنند، و [آنان را]
ولو خود نیازمندى داشته باشند، بر خود برمىگزینند، و کسانى که از آزمندى
نفس خویش در امان مانند، آنانند که رستگارند.
مهاجران، انصار را از خود مقدم مىدارند، هر چند به آن نیاز دارند.
آرى مسلمانان راستین صدر اسلام این گونه آمادگى در انفاق و تقویت مالى مسلمانان دیگر داشتند که مسلماً نقش موثرى در پیروزى داشت.
دریافت
عنوان: رسول الله
حجم: 8.44 کیلوبایت
